Chegou axiña. Un home alto, robusto, cachola grande, face ovalada, cellas curvas, longas fazulas, beizos carnosos, barba moi curta, pelo case ao rape. Tiña un sorriso franciscano, só lle faltaba a carapucha para ser un tal. Era o Nuredin. Falaba un francés moi comprensíbel, menos mal. Díxenlle de irmos a Temara e, moi cortés, suxeríume baixarmos ao porto, na foz do río, e collermos o paseo e logo a estrada da beiramar, para evitar os atrancos na travesía do centro da cidade a aquelas horas. Conforme, díxenlle, vostede sábeo millor ca min. Botou un sorriso de compracencia pola miña confianza. O auto era un Mercedes grandocho, modelo ano de catapún, confortábel só que moi vencido ?ouleaba o motor coma un can doente cando reducía a marchas curtas, mais andaba ben. Polo camiño, dabame espricacións breves sobre lugares polos que pasabamos, edificios singulares ou monumentos que viamos, os vestixios da presenza portuguesa de antano, a francesa máis recente, inda onte coma quen di. ?Fomos un país ocupado, e nótasenos aínda hoxe? ?dixo de sócato nunha desas, como sen querer, e botoume unha inquisitiva ollada de esguello polo retrovisor, ao axexo da miña reacción. Mal sabía el a quen estaba a dicirllo, mais mudoulle a cara a unha expresión de alivio cando viu no espello o meu divertido sorriso irreprimidamente cúmplice.